Wate Baki Kahi Nahi / वाटे, बाकी काही नाही

अनवाणी प्रवास...निस्तेज ऊन...
करी लाही लाही...लाही
वाटे... बाकी काही नाही !

फुटक्या खापराच्या तुकडयावर लिहिलेलं पहिलं ग- म - भ -न...
'ग' गणेशाचा की गरिबीचा? ...
ते कधीच न सुटलेलं कोडं !
वेताच्या फोकाचे ते पोटऱ्या फोडणारे
काळे निळे वळ...
आजही शाळेचं नाव काढताच,
काळजात उठणारी तीच कळ !
मैलोन्‌मैल अनवाणी प्रवास,
दगडा-धोंडयात ठेचकाळलेल्या वाटा...
रापलेल्या कातडयावर पसरलेलं ते निस्तेज ऊन...
आठवांच्या नाहीत...
या तर फक्त आसवांच्या वाटा !
वाटे ...बाकी काही नाही !!

उजाड माळरान...वारा बेभान... 
आकाशी घार घिरटया घाली...
वाटे... बाकी काही नाही !
तुफान पाऊस...गारांचा नाच...
वाट शांत शांत...खिडकी निवांत..

शेवाळलेल्या सपरात काढलेला,
शहरातला पहिला कुबट पावसाळा...
इथल्या गटारांच्या घमघमाटात,
माझ्या मृद्‌गंधाच्या आठवणीसुध्दा गुदमरून गेलेल्या !
सडक्या भाज्या पाहूनच नुसता जीव घुस्‌मटत राही,
देठांना बरबटलेली मातीच प्यारी,
मला शेतावर घेऊन जाई !
शहर म्हणजे पैशाचा पाऊस,
म्हणे श्रीमंतीचा पूर जिथे !
काबाडकष्टात घामात भिजून, 
लोक कोरडे - एकटे जगतात इथे ! ...
वाटे... बाकी काही नाही !!

बोचरी थंडी...शहारा अंगी...
ऊब मायेची...सोबत यावी...
सोबत यावी...
वाटे ...बाकी काही नाही !

गावचा पार... आठवणीच फार !
शहरात बस्तान... माझ्या गावीच समाधान !
खस्ता दोन्हीकडं... तसा आराम कुठंच नाही !
पण प्युरिफायरच्या पाण्याला, आपुलकीची गोडी नाही !!

शिक्षणानं पैसा दिला,...पण शहरानं सुन्न केलंय !
परतीच्या वाटांनाही प्रमोशननं बंद केलंय !! 
इथं कडाक्याच्या थंडीत...
स्वेटरच्याही आधी, न चुकता मला चुलंच आठवते...
तशी ऊब कुठंतरी हरवून गेलीए...
आठवण तेवढी जाळत राहाते !

जात दिस दिस जात...ऊन वारा पाऊस...
जिणं जरी कसंनुसं, हो रे माणूस!
वाटे ...बाकी काही नाही...